Proficiat aan de jubilarissen 2021: gepensioneerden

Aan alle gepensioneerden van 2021: dank je wel! UZ Leuven viert graag met de nodige luister de medewerkers die in 2021 met pensioen gaan. Dus het uitstel door COVID-19 betekent geen afstel: we zullen onze gepensioneerden zeker nog op feestelijke wijze bedanken voor hun inzet, het delen van hun jarenlange ervaring en hun enthousiasme. Hier vind je alvast enkele getuigenissen en een overzicht van onze gevierde collega’s.

Lus De Boer

Begon haar loopbaan in 1990 op de centrale sterilisatieafdeling en de bevoorrading in campus Pellenberg. “Naast de instrumenten voor het OKA steriliseren en het linnen opplooien en steriliseren, mochten wij soms ook operaties bijwonen. Dat vond ik altijd heel leerrijke ervaringen.”

Zette in 2001 de stap naar campus Gasthuisberg waar ze aan de slag ging bij het centraal patiëntenvervoer. “Ik voelde meteen dat dat mijn ding was, dat ik iets kon betekenen voor de patiënten. Elke dag is ook anders, sommige mensen kunnen hun hele levensverhaal vertellen op vijf minuten. Je kunt mensen troosten of zelf ook vreugde voelen als ze goed nieuws hebben gekregen.”

Legde ontelbare kilometers af de voorbije 20 jaar. “Je kunt het niet zomaar wandelen noemen, vaak moet je trekken en duwen aan de rolstoelen en bedden. Maar de dankbaarheid die je telkens krijgt van de patiënten, maakt het dat allemaal meer dan waard.”

Nam toch met pijn in het hart afscheid van haar job en collega’s in UZ Leuven. “Ik deed mijn werk ontzettend graag, maar het werd fysiek te zwaar. Ik heb een mooie carrière gehad, dus ik ben een tevreden mens.”

Heeft talloze mensen vervoerd, maar zal sommigen nooit vergeten. “Zoals het mevrouwtje dat mij zo hard deed denken aan mijn overleden schoonmoeder. Of het jongetje dat mij zijn knuffel cadeau gaf. Echt hartverwarmende ontmoetingen.”

Woont op 900 meter van campus Gasthuisberg, maar heeft concrete plannen om met haar man naar zee te verhuizen. “Het liefst naar Oostende, want dat is toch een bruisende stad met veel mogelijkheden op cultureel vlak. Wij wandelen ook graag, ik heb nog een stapel boeken die ik wil lezen en ik wil graag weer beginnen te tekenen. Mijn enige wens is dat we nog lang gezond blijven en mogen genieten met ons twee.”

Karine Pierré

Was van plan om meteen na haar studies in 1979 als zelfstandige te starten, maar belandde via kennissen toch in UZ Leuven. “Ik werd gevraagd om een jaar stage te lopen in AZ Sint-Rafaël. Mijn eerste opdrachten kreeg ik via professor Jan Peers, zo vroeg hij mij om zijn bureau op te frissen. Hij was zo tevreden dat hij mij na dat jaar stage vroeg om de aankoop van het meubilair voor fase 2 mee op te volgen. En zo ben ik erin gerold, ik ben dus nooit zelfstandige geworden.”

Was de eerste interieurarchitect van UZ Leuven. “Ik kwam als enige vrouw terecht bij de technische dienst die enkel uit mannen bestond. Door de jaren heen ontstond de afdeling projectbureau en kon ik met een heel team samenwerken.”

Mocht bij de bouw van campus Gasthuisberg de bewegwijzering uitwerken. “Dat was in het begin wat zoeken, maar het kleurensysteem maakt de medewerkers, patiënten en bezoekers toch al vele jaren wegwijs in het kluwen van gangen en afdelingen.”

Denkt graag terug aan de nieuwjaarsrecepties in de beginjaren van haar loopbaan. “Iedereen die aanwezig kon zijn was er, ook de artsen en de verpleegkundigen. En na de receptie gingen we dan nog met een hele bende dansen, professor Peers was ook altijd van de partij.”

Kent het ziekenhuis door en door via de vele projecten die ze de voorbije 41 jaar heeft opgevolgd. “Wat ik zo fijn vond aan mijn job, was dat ik niet enkel het ontwerp maakte, maar ook de uitvoering van de bouw- of renovatiewerken mee opvolgde. Zo bleef ik van A tot Z betrokken, ik vond elke fase even boeiend. Sommige projecten waren heel groot, zoals het verbouwen van de dienst tandheelkunde of de bouw van intensieve geneeskunde en het OKA in fase 3. Maar ook de kleinere opdrachten, zoals het inrichten van een bureau vond ik interessant. Ik heb hier echt altijd heel graag gewerkt.”

Heeft ook nu nog een goed gevulde agenda. “Ik zetel in verschillende bestuursraden en volg daarvoor onder meer twee nieuwbouwprojecten op: een woonzorgcentrum en een kinderdagverblijf. Verder ben ik lid van verschillende serviceclubs, zet ik mij in voor sociale doelen en help ik mee in een vaccinatiecentrum. Daarnaast hou ik van skiën en proberen we zoveel mogelijk op vakantie te gaan. En ik geniet ook enorm van mijn zeven kleinkinderen.”

Mia Vandermosten

Begon in 1980 als verpleegkundige bij de dienst urologie in campus Sint-Pieter. “Onze verpleegafdeling lag toen heel afgelegen, met de kapel als enige buur. Als je nachtdienst had, moest je door die donkere gang, die akelig aanvoelde met de kaarsjes van de kapel. En het ergst van al was dat er ’s nachts ook vleermuizen rondvlogen. Dat kun je je nu toch echt niet meer voorstellen!”

Beseft dat er ongelofelijk veel veranderd is in die 41 jaar. “In de jaren 80 bestonden er nog geen computers waarmee je tot aan het bed van de patiënt ging. Toen ging je met een schriftje rond en moest je een + of een – zetten als een patiënt naar het toilet was geweest. In campus Sint-Pieter kende je echt iedereen. Dan ging je naar radiologie en vroeg je gewoon ter plekke of ze je patiënt er even konden bijnemen. Nu wordt alles elektronisch aangevraagd en is de werkdruk enorm toegenomen.”

Vroeg toen ze 50 werd haar mutatie aan omdat ze nood had aan een nieuwe uitdaging. “Zo kwam ik op E 631 oncologische heelkunde terecht. Het is fijn om de patiënten goed te kunnen begeleiden in samenwerking met artsen, psychologen en trajectbegeleiders. Zo is er ook tijd om hen psychologisch te ondersteunen na hun borstamputatie. Ze zijn ons daar heel dankbaar voor.”

Is zelf dankbaar voor de collegiale sfeer op de afdeling. “De collega’s staan altijd klaar om een handje toe te steken als je het even te druk hebt. Mede daardoor heb ik hier altijd zo graag gewerkt.”

Kijkt erg uit naar haar pensioen. “Mijn zes kleinkinderen, tussen 8 maanden en 12 jaar oud, zullen mij wel jong houden. Daarnaast doe ik al jaren vrijwilligerswerk voor een project in Congo dat vrouwen met fistels helpt. Nu ik wat meer tijd zal hebben, wil ik dat weer actiever opnemen. Ik ben al vijf keer 14 dagen gaan werken in Congo, maar dat was telkens tijdens mijn vakantie en vroeg dus altijd veel energie. Nu zal dat anders zijn. Ik ga mij dus zeker niet vervelen.”

Gepensioneerden: wie wordt er gevierd?